स्मृतिका पन्नाहरु

-Ram Prasad panta " Anjan Banbasi" दिन असोज २७ गते विहान हुनु पर्छ विहान कामहरु सकेपछि नेपालको समाचार हेर्नु पर् यो भन्दै कम्प्यूटरमा बस्छु आफ्नो डियुटी रातिमा भएकोले विहानै समाचार हेर्ने गर्दछु केहि नेपालका समाचार साईटहरु खोल्दै जान्छु प्रमुख समाचार जताततै विषय राष्ट्रिय झण्डा फेरिनु पर्छ भन्ने माओबादीको माग हेर्दा केहि जस्तो लागेन समाचारहरु पढ्दै जादा कता-कता नेताहरुलाई गालि मात्र गर्न आयो मनले मानेन ति नेताहरुसँग रिसमात्रै आयो परापूर्वककाल देखि रहँदै आएको ´झण्डा आखिर परिवर्तन चाहि किन गर्नु पर्ने भएछ पूर्खाले हामीलाई निशानी स्वरुप छोडेर गएको हाम्रो त्यही निशानी माथिको यो प्रहार मलाई असहय भयो हामी नेपालीको रौं-रौंमा रगत सरी दौडिरहेको हाम्रो यो निशानी माथि आक्रामण गरेको छ माओवादीले यो अझैँ पनि विश्वास लागिरहेको छैन । रातो र चन्द्र सूर्य अंकित झण्डा पूर्खाले दिएको यो निशानि माथि किन माओबादी आज आँखा लगाउँदै छ त किन बारम्बार राष्ट्रिय अम्मिता माथि आक्रमण गरिरहन्छ यस्तै प्रश्नहरुले डेरा जमाएको छ कहिले पशुपतिनाथ कहिले विभिन्न मुर्ति त कहिले राष्ट्रिय गौरवमा हुदा-हुदा अब राष्ट्रिय झण्डा आज उसलाई कुन चाहि परिवर्तनको भुतले समाएको छ के टाई र सुट लगाउदैमा नयाँ परिवर्तन आई हाल्छ त हिजो जङ्गलमा रमाउने स्याल आज शहर पसेको छ अनि उ तर्सिएको छ थाहा छैन उसलाई के गर्न हुन्छ अनि के गर्न नहुने हो भनेर सायद जङ्गलीपन अझैँ बाँकी नै छ । हिजो यहि माथि उल्लेखित गित आउदै हिड्ने माओवादी आज यसैको निशानी मेट्ने कोसिसमा लागिपरेको छ राखिर किननेपालको राष्ट्रिय झण्डा एक मात्र चारकुने आकार नभएको राष्ट्रिय झण्डा हो सबैलाई थाहा भएकै कुरा हो अहिलेको झण्डा अन्तराष्ट्रिय स्तरमा नै विषेश महत्व राख्दछ । नेपालको जस्तो ´झण्डा विश्वको कुनै पनि देशको झण्डा भन्दा फरक छ यो पनि बु´झदा हून्छ कि यो कुनै राजाले प्रयोग गरेको झण्डा होईन झण्डा दुई त्रिकोण मिलेर बनेको छ । माथिल्लो त्रिकोणमा अर्ध चन्द्र र तल्लोमा सुर्य छ जसले आकाशमा चन्द्र र सूर्य रहुन्जेल नेपाल रहिरहेको कुरा जनाउदछ निलो किनारा शान्तिको प्रतिक हो अनि सिमि्रक रङ नेपालको राष्ट्रिय रङ हो यिनैको समिश्रण हो हाम्रो देशको झण्डा मौलिक पहिचान बनाउने झण्डा फर्नु हुदैन साथै कुनै पनि राष्ट्रियतासँग जोडिएको कुनै पनि कुरा कसैको हिटले त्यो परिवर्तन हुनुहुदैन माओवादी किन हर कुरामा राजतन्त्रको अवशेषको कुरा लागि अगाडि ल्याउछ किन अझैँ पनि विश्वास भएको छैन नेपाली जनताले राजतन्त्रलाई जरादेखि उखेलेर फालेको नेपालीमा उखान छ खै केलाई बारम्बार कोट्यो भने त्यो पनि गन्हाउछ रे सुतेको बाघलाई बारम्बार जिस्कायो भने त्यसले आक्रमण गर्दछ भन्ने थाहा हुदा हुदै पनि किन त्यसलाई बारम्बार जिस्काई रहने अनि हरेक परिवर्तनसँग ब्राम्हणबादको कुरालाई अगाडि ल्याउने के प्रचण्ड बाबुराम ब्राम्हण होईन आज माओवादीले झण्डा परिवर्तन गर्नू पर्छ भन्दैछ भोलि अर्का समुहले अर्का राष्ट्रिय गरिमाको विषयलाई परिवर्तनको प्रस्ताव अगाढि ल्याउने छ के जुन समुहले जस्तो प्रस्ताव अगाढि ल्याए पनि त्यसलाई परिवर्तन गर्दै जाने हो भने भोलि पुरा देश नै परिवर्तनको कुरा अगाडि आएमा के यो गर्नु तयार छ वास्तवमा माओवादीसँग झण्डा परिवर्तनको विषयमा उठान गर्नुको पछाडि कुनै पनि स्पष्ट आधारहरु छैन यो त राष्ट्रपति र प्रधानसेनापति प्रकारणलाई जनताको आँखा छारो हालेर त्यो मुछालाई पाखा लगाउने प्रयास स्परुप आएको अंश हो सबै परिवर्तनलाई ब्राम्शणबाद राजतन्त्र र हिन्दूत्व को गन्ध आयो भन्दै माओवादी कुन परिवर्तनको कुरा गर्दैछ आखिर माओवादीले कस्तो परिवर्तन चाहिरहेको छ के माओवादीसँग त्यसको स्पष्ट आधारहरु छन् कि त्यो जनताको आँखा छारो मात्र हाल्ले काम मात्र गरिरहेको छ । के राष्ट्रिय महत्वका कुराहरु परिवर्तन गर्दैमा देश परिवर्तन हुन्छ के राष्ट्र सम्पति सक्दैमा देशले मुहार फेर्छ माओवादीसँग भएको मात्र कुतर्क हो राजतन्त्रको गन्ध आयो र हिन्दूहरुको मात्र ´ण्डा जस्तो देखियो कहिले पशुपति नाथ कहिले कुन नाथ भन्दै माओवादीले यो बहसलाई अगाडि बढाउनको कारण केवल विवाद निम्त्याएर अगाडि बढिरहेको जातिय खाडल थप बढाउदै लैजाने मनसाय मात्र देखिएको छ हैन भने संयूक्त राष्ट्रसंघ देखि विश्वका धेरै राष्ट्रले वाहीवाही गरेको विशिष्ट पहिचान बनाउन सफल राष्ट्रिय झण्डा किन परिवर्तन गर्न आवश्यक पर् यो अब नेपालको नाम पनि त परिवर्तन गर्नु पर् यो नि त यो पनि त हिन्दूत्व र राजतन्त्रसँग मेल खान्छ होला नि त किनकी कता हो मैले पढेको थिए कि नेपाल भन्ने नाम चाहि ने भन्ने ऋषिले पालन गरेकोले त्यसलाई नेपाल भनिएको अब यहाँ ऋषिले त हिन्दू भन्ने देखिन्छ नि त्यसो हो भने के नेपाल नै परिवर्तन गर्न तिर पनि त लाग्नु पर् यो नि त होईन र यि र यस्ता परिवर्तन चाहने हो भने माओवादी आफु पहिला परिवर्तन हुन पर्छ त्यस पछि यि र यस्ता परिवर्तनको सपना देख्दा हुन्छ त्यो पनि सपनामा । जस्लाई राष्ट्र राष्ट्रियता के हो भन्ने कुराको कुनै ज्ञान नै छैन उसको मुखबाट राष्ट्र राष्ट्रियताको कुरा आउनु आफैमा हाँसोको पात्र बनिरहेको छ । परिवर्तन गर्नु नै छ भने परिवर्तन गर आफ्ना ति कार्यक्रर्ता जो आज पनि सामजको कलङ्गको विल्ला भिरिरहेका छन् परिवर्तन नै गर्ने हो भने जनताको सामु ल्याउन पर्ने हौ ती हत्याराहरु जसले विरेन्द्र शाह रामहरि श्रेष्ठ जस्ता निर्दाष जनताको ज्यान लिएका छन् के तिनीलाई जनताले सजाय दिन नपाउने अनि कुन नागरिक सर्वोच्चताको कुरा गर्दैछौ खै के नै गर् यौ जवसम्म पदमा थिए कटुवाल तब सम्म सलाम खादै हिड्यौ कुन नागरिकको सर्वोच्चताको कुरा गरेको हो ति वाईसिल र अरु आफ्ना भातृसंगठनको लागि नागरिकको सर्वोच्चताको कुरा गरेको हो भने चाहिएन हामीलाई त्यो नागरिकको सर्वोच्चता त्यो विल्ला त्यहि आफ्ना कार्यकर्ता लागि लगाईदिनु जो माओवादी जनता सम्झिन्छ । नेपाली जनताले यसरी नै परिवर्तनको लहरलाई निरन्तरता दिने हो भने याद गर्नु यि नेताहरुलाई पनि परिवर्तन गर्नेछन् नेपाली जनताले पहिले राजा परिवर्तन गरे फेरि राष्ट्रिय चिन्ह परिवर्तन गरे प्रजातन्त्रलाई परिवर्तन गरी गणतन्त्र ल्याए देशको संविधान परिवर्तन गर्नको लागि संविधान सभाको निर्वाचन गरे यि र यस्ता पाराले परिवर्तन गर्नु पर्ने हो भने नेताहरुले हामीलाई परिवर्तन गर्नु अघि यहि नेपाली जनताले नेताहरुलाई परिवर्तन गर्ने साहस गर्ने छन् ।आज खै ति नागरिक जो देशभक्ति नागरिक हूँ भन्द कहा गए ति आवाजहरु जुन देशको कुनै पनि बेला आच आयो भने त्यसको प्रतिकारमा आवाज उठाउने छु भन्ने ति नागरिक आज किन कान तेल हालेर बसिरहेको छ परिवर्तनहरु त धेरै नै आएको हो नेपाली जनतामा हिजो हृतिक रोशनले नेपाल मन पर्दैन भन्यो रे भन्ने हल्ला माथि राष्ट्रको निमित्त ज्यान दिने नागरिक आज सुस्ता भारतको भुमिमा परिणत हुदा पनि किन हात बाधेर बसेका छन् हिजो भारतीय विस्तारबादको विरुद्धमा आन्दोलन गर्ने स्वयम माओवादी कुन कार्यक्रम गरेर विरोध गर् यो माओवादीको ति वाईसिएल खै त सुस्ता बचाउनको लागि तयार भएको कि सुस्ता नेपाली भुमि थिएन आज राष्ट्रिय अस्मिला माथि आच आउदा पनि किन केहि आवाजहरु निस्किदैन आज किन ति आवाजहरु निस्किनबाट हिचकिचावाट हुदैछ के ति आवाजहरु देश हितमा नआउने भयौ सकेको हो त के ति आवाजहरु अबका दिनमा नआउने भएकै हो भने जाग अनि उठ आज फेरी यो राष्ट्र माथि तिम्रो त्यो आवाज र योगदानको महशुस हाम्री नेपाल आमालाई चाहिएको छ । बारम्बार हुने यस्ता राष्ट्रिय गरिमा माथि हुने आक्रमणको अन्तय हुनु पर्दछ । आजैबाट यस्ता राष्ट्रिय गरिमामय बस्तुहरुको हामीले संरक्षण गर्न सकेनै भने हामी आगामी पिढिलाई के दिने के छ हामीसँग उनिहरुलाई दिनको लागि के हामीले तस्बिरमा देखाउने कि यो हाम्रो राष्ट्रिय महत्वमा कुराहरु लागि । हे नेताहरु जो अनेक कुर्तक गरेर राष्ट्रिय अस्मिता माथि आँच आउने कार्य जहाँ कतैबाट हुन्छ भने त्यसलाई नेपाली जनताले कदापी माफि दिने छैन् यि चिल्ला कुरामा अब कुनै पनि नेपाली जनता लाग्ने छैन् आफ्नो देश आफ्नो पहिचान माथि कुनै पनि प्रहार हुन्छ भने त्यसको प्रतिकार गर्न नेपाली जनता फेरि पनि सडक तताउन सक्षम छन् यो न भुलौ कि कैयौ यस्ता आन्दोलन नेपाली जनताले जितेका छन् ।नेताहरुको यो खुट्टा तानातानको यो प्रवृत्तिले आज नेपालको आर्थिक सामाजिक राजनितिक शैक्षिक क्षेत्रमा ठुलो असर पुर् याईरहेको छ विकास यो त ´नै दयनिय अवस्थामा पुगेको छ देशमा विकासको नाममा केहि भएको छैन संसद् जुन देशको सम्पूर्ण विकासको थलो हो त्यो कति दिन अवरोध भयो यो नेपाली जनतालाई पनि थाहा नहोला । आखिर संसद आवरोध किन हुन्छ यहि तरीकाबाटै संसद् चल्ने हो भने के अबको ९ महिनामा नेपाली जनताले नयाँ संविधान पाउलान् त के ति सभासद्हरु नयाँ संविधान बनाउन कि्रयाशिल छन् त कि विदेश भ्रमण मो´ मस्तिमा ने गहिरहेको छ अबको ९ महिनामा नयाँ संविधान नआए त्यसको जिम्मेदारीको त अनि सोचेका छैन त्यो बेला देश कुन स्थितिमा पुग्ने छ देशलाई नयाँ निकास दिएर देश विकास तिर लाग्दै आर्थिक क्रान्तिमा लाग्नु पर्नेमा कुनै न कुनै वखाडा निकालेर संसद् अवरोध गर्नु भन्दा अरु नयाँ काम केहि पनि भएन माओवादी हिजो नागरिक सर्वेच्चाता र राष्ट्रपतिको कादम भन्दै आन्दोलन गर्दै संसद् अवरोध गर् यो अब थाहा हुदै गयो कि यो आन्दोलनको पनि परिणम त्यहि पुराना आन्दोलन जस्तै हुने भयो भन्ने अनि माओवादीले फेरि नयाँ बखडा निकाल्यो राष्ट्रिय गरिमामा हात हालेर । के माओवादीसँग कुनै मुद्धा नै नभएको हो त राजनितिक गर्नको लागि हिजो सरकारमा नहुदा वेपत्ता नागरिकको खोजी हुनुपर्दछ भन्ने तिनै नेताहरु जब सरकारमा गए त्यसको नाम मात्रै पनि आएन खोज्ने काम त कता हो कता खै त ति वेपत्ता नागरिकहरु हुन त नेपालमा कुनै सरकार आए पनि हुनुवाला त केहि हैन त्यहि पनि माओवादी एक पृथक वातावरणबाट आएको हो भन्ने जनतालाई लागेको थियो र जनताले भेट गरेर उसलाई सबै भन्दा ठुलो दलको रुपमा संसदमा पूर् याए तर जुन जोगी आए पनि कानै चिरिएको भने जस्तो जुन नेता वा पार्टिलाई संसद्मा पुर् याए पनि जनताको हातमा त्यहि पिडा र दुख भन्दा अरु कुनै पनि पार्टि वा नेताले दिन सकेन ।