समयले कोल्टे फेरेको छ ।

ऊ थकित भएर आउँथ्यो र मेरो छातीमा बास खोज्थ्यो । केही समय मसँग लडीबुडी गरेपछि झन् थकित भएर मेरो काखमा सुत्थ्यो । म पनि त्यसबेला प्रेमिका र मातृत्व दुवै भावमा एकैपल्ट खनिएर आउँथंे र एकोहोरो उसको शिरलाई सुम्सु्म्याइरहन्थे । ऊ अबोध बालकसरि उसको आमाको काखमा सुतेको झैँ निश्चिन्त भएर मेरो काखमा कुर्ताको फेरमा सुत्थ्यो । मलाई पनि उसको भाव र समर्पण देखेर माया लागेर आउँथ्यो र उसलाई एकैपल्ट हृदयमा लुकाउँ झैँ लाग्थ्यो । समयले कोल्टे फेरेको छ । आज ऊ इराकमा छ । इराकमा अमेरिकन सैनिकहरूको लागि काम गर्छ । हरेक पल डर र त्रासमा बाँच्छ । उसले भन्छ यो सब मलाई पाउनको लागि हो रे । म पनि उसको यो शब्दमा गर्व गर्थें र सुगन्धको सास फेर्थें । उसले हप्ताको एक पटक मलाई इमेल गर्छ र दुई-तीन पटक नबुझिने फोन गर्छ । हामी दुवै जना शङ्करदेवमा एमबीएस पहिलो वर्षमा सँगै पढ्थ्यौँ । पहिलो दिनमा नै हामी एउटै बेन्चमा बस्यौँ र कक्षा सिद्धिदा हामी दुवै जना साथी भयौँ । त्यसपछि हामीसँगै साथमा धेरैबेर हराउन थाल्यौँ । विस्तारै फिलिम हेर्न र घुम्न पनि जान थाल्यौँ । ऊ कीर्तिपुरमा साथीहरूसँग बस्थ्यो । उसको वास्तविक घर रामेछाप थियो । मेरो घर काठमाडौँको ज्ञानेश्वरमा थियो । ऊ हेर्दामा राम्रो र सोझो थियो । हाँसी रहन्थ्यो र एकोहोरो बोलिरहन्थ्यो । मेरो लागि जे काम पनि गरिदिन्थ्यो । विस्तारै ऊ मेरो आवश्यकता जस्तो लाग्न थाल्यो । हुँदाहुँदा हामी घनिष्ठ साथीबाट थाहा नपाई प्रेमी बनिसकेछौँ । एकदिन उसले प्रेम प्रस्ताव राख्यो मैले पनि स्वीकार गरेँ । ऊ इराक जाने अघिल्लो दिन पनि हामीसँगै थियौँ । त्यस दिन ऊ सारै भावुक भएको थियो र म पनि भावुक नै थिएँ । किनकिन त्यसदिन मुटुको एकटुक्रा छुट्टँिदै छ कि जस्तो लाग्यो । त्यस दिन उसले धेरैबेरसम्म मेरो हात समाउँदै भनेको थियो- "समी, हाम्रो अमर संसारलाई चाँदी रङ पोत्न सक्ने भएपछि म फर्केर आउँछु । तिम्रो यो सुन्दर रूप, सुकोमल शरीरको साथै अथाह प्रेमको शुभकामना लिएर विदेशी भूमिमा जाँदैछु । मलाई पर्खी बस है ।"मैले उसको शब्दसँगै आँसु खसालेर टाउको हल्लाउँदै हुन्छ भनेकी थिएँ र उसको अँगालोमा बाँधिएकी थिएँ । आज उसको इमेल पढेँ । इमेल सारै भावुक थियो । लेखेको थियो- मलाई माया गर्ने प्रेमिका म तिमीलाई हरेक पल सम्भिmरहन्छु । विदेशको भूमिमा गाली र लात्ती खाईखाई हाम्रोलागि दुई-चार पैसा कमाउन सङ्घर्ष गर्दैछु । अब त बाँच्ने आशा नै हराउँदै गयो । यहाँ दिनहुँ आत्मघाती बम विस्फोट हुन्छ र अन्धाधुन्द रकेट लन्चरहरू छाडिन्छन् । एउटा फिलिपिनी साथी आज डरले मर्‍यो । आज यहाँ ठूलो आत्मघाती बम विस्फोट भयो, हाम्रो क्याम्पको अगाडि । सयौँ जना एकै ठाउँमा ठहरै भए । तीन जना अमेरिकन सैनिकहरू पनि मरे । म आज डरले कामीकामी तिमीलाई इमेल लेख्दैछु । म आज आधा भएको छु । कहिलेकाहीँ त सोच्छु यो डरसँग बाँच्नुभन्दा आत्महत्या गरेर मरुँझैँ लाग्छ । फेरि तिमीलाई सम्झन्छु । घर परिवार सम्झन्छु । बुबा र आमाको मलिन र निर्दोष अनुहार र मेरो बाटो कुरेर बसिरहेका उहाँहरूको आशा र म माथिको भरोसालाई सम्झन्छु । दिदीबहिनीहरूको आशीर्वादलाई सम्झन्छु । यही नै मेरो बाँच्ने सहारा बनेको छ । तिमीलाई याद होला आज मेरो जन्मदिन हो । आजको दिन मेरो कोठामा हामीसँगै थियौँ । गएको वर्ष मैले जन्मदिनको सानो पार्टी राखेको थिएँ र मेरो पाहुना तिमी मात्रै थियौ । त्यसबेला मैले अकस्मात् भनेको थिएँ- "तिम्रोलागि हिमालयको फेदीबाट सुनगाभा टिपेर ल्याउनेछु र तिम्रो कपालमा सिउरी दिनेछु ।" तिमीले पनि दङ्ग पर्दै भनेकी थियौ- "त्यो सुनगाभालाई म चुल्ठोमा लगाउँछु र मन मुटुमा सजाउँछु ।" बितेको एक वर्ष मात्र मेरो अगाडि सम्झना भएर उभिएको छ । के गर्ने नेपालमा बसेर तिम्रो चोखो मायामा रम्दै आमाबाबुको संसारमा सँगै हुने मन थियो तर दुनियाँ ........................................... साभार :- ला थाहा ......?